Met mijn neus in de boter!

Dank voor het weer massaal lezen van mijn vorige blog!
Eén van mijn alleroudste vriendinnen, appte me, dat mijn verhaal, van vorige week, haar deed denken aan ons bezoek aan het Koninklijk Theater in Madrid, toen wij, eind 70-er jaren een klein jaar daar woonden, om spaans te leren. Zij  ging werken op een madrileens verzekeringskantoor, en ze vroeg mij waarom ga je eigenlijk niet mee? Tja…..waarom niet? Ik ga mee! Leuk! We hebben daar een heerlijke tijd gehad, van allerlei leuke en sportieve dingen gedaan; waaronder hockeyen in Dames 1 op de zeer prestigueuze Polo Club, Club de Campo, én zijn we met alle égards binnen gehaald door de voorzitter van de golfclub, van de nog prestigieuzere Poloclub, Puerta de Hierro; We mochten gratis tijdelijk lid worden. Dat was een heel mooi aanbod! Dit alles kwam, doordat wij beiden in die tijd, in het Nederlands jeugdteam zaten, jaja deuren openen als je topsporter bent!  We hebben er gretig gebruik van gemaakt.

Oke,  Ik dwaal af.

We vonden, dat we ook af en toe cultureel moesten doen. Dus een bezoek aan dat prachtige theater kon niet uitblijven.  We herinneren ons  niet goed meer wat er die avond te doen was,  volgens mij één of ander  klassiek concert,  mijn vriendin herinnerde mij er aan dat we die avond te laat waren. Och echt? Kan ik me niets bij voorstellen.  Daar aangekomen, stuitten we op de portier bij de ingang, een man imposant gekleed in een lange donkerblauwe jas met heel veel gouden tressen en dito  knopen. en dan ook nog een indrukwekkende serieuze pet op; vriendelijk doch strikt hield hij ons staande, en zei dat de deuren van de zaal al gesloten waren, dat we er dus niet meer in konden. Aaah shoot…. we hadden ons op ons paasbest aangekleed, maar helaas viel het doek voor ons  al buiten op de stoep. Het schijnt toch dat we, net als vorige week in het Filmhuis, de man vriendelijk genoeg hebben aangekeken, want ook hij is gezwicht. Hij knikte met z’n hoofd, van: kom maar mee.  We waren dol op avontuur dus hobbelden achter hem aan door allerlei gangen van het prachtige theater. Geen idee wat hij voor ons in petto had, hopelijk een klapstoeltje boven in de nok. Op een gegeven moment stopten we bij een deur, hij deed zijn wijsvinger voor zijn mond, waardoor wij begrepen dat we heel stil moesten zijn, hij opende heel voorzichtig de deur, hij liet ons door die deur gaan………. wat we zagen was een hele grote verrassing: Het was een loge helemaal voor ons alleen, we kijken hem met grote ogen aan en hij knikt zo van : ga maar zitten en geniet maar lekker! Hij doet de deur heel zachtjes achter ons dicht. Sososo dit was wel een hele luxe plek voor 2 “kleine meisjes” zonder ticket. Deuren openen  heus ook, als je gewoon vriendelijk bent. Als kers op de taart, zat de knappe koning Juan Carlos tegenover ons in zijn eigen koninklijke loge, samen met zijn vrouw Sofia la Fea, Sophie de Lelijke, zoals Spanje haar publiekelijk noemt.  Juf Ank zou hebben gezegd: “Nee nee , niet zwaaien”! Na het concert zijn we, met deze man wat gaan drinken. het was een hele gezellige onvergetelijke avond. We waren hartstikke met de neus in de boter gevallen!

Dit was dus even een aha erlebnisje!
Afgelopen weekend was ik in Vught,op de 60 jarige bruiloft van Ad en Nel, sommigen van jullie weten over wie ik het heb: ONS NEL, zij heeft 35 jaar het  huishouden bij ons thuis bestierd, en Ad hij was een begaafde timmerman: Zo eentje van: wat zijn ogen zien kunnen zijn handen maken. Mijn familie is hen daar enorm dankbaar voor.  Want zonder ONS Ad en NEL , weet ik niet hoe wij  …………………….

Een man of 80 zijn er om het heuglijke feit samen met het bruidspaar te vieren. Iedereen zit aan verschillende tafels, geanimeerd te kletsen, en de stoelen naast Ad en Nel, aan de hoofdtafel in het zaaltje van hun stamcafé , werd steeds door een andere gast bemand, om even met de bruid en de bruidegom te kunnen praten. Ook ik plofte naast ze neer; We gingen al heel snel terug in de tijd, Nellie begon te praten, haar ogen begonnen te twinkelen, en ik zag dat haar tafelgenoten aan haar lippen gingen hangen; Ze begon te vertellen over het wel en wee bij mij thuis. dat het zo dankbaar was om bij ons te werken, omdat je altijd eer van je werk had.  “Bij gullie thuis hai niemand een opruim-gen in de bast. Gullie vader wel, maar die hai het al snel opgegeven.” Ik moest lachen en waande me weer even terug in de tijd. Het was nl. altijd dweilen met de kraan open bij ons, maar daar was gelukkig Ons Nel die letterlijk en figuurlijk de hele week alles glad streek, met Ad in haar kielzog die de klusjes klaarde. Ze begon te vertellen dat er altijd zoveel bijzondere mensen bij ons kwamen, waaronder prins Bernhard, ik zeg: “Prins Bernhard!? Nee Nel die is nooit bij ons geweest, nee je bedoelt waarschijnlijk de opperstalmeester van Bernhard, dat was een vriend van mijn vader, die kwam zo nu en dan met een AA auto aangezet.” “Jawel, zeker wel zei ze stellig. En Prins Friso die bij jullie bleef slapen, ik herinner me nog dat hij jou steeds  badmuts noemde” “Dat je dat nog weet Nel, dat klopt: een gezamenlijke vriendin van ons noemde mij zo, en toen Friso die naam hoorde vond hij dat zo leuk, dat hij me daarna nooit meer Tanja heeft genoemd.”   “En dah gullie  beneden stiekem  ruzie maakten, wie na hem de badkamer in mocht, zodat je in het bad kon waar de hoogheid net in gelegen had. Dat gesteggel kon ik me niet meer herinneren, het zijn mooie stoere verhalen Nel! Ze kloppen bijna…. maar ik reken ze goed! haha!  “Ik herinner me nog wel, dat mijn vader die middag thuiskwam en de badkamer in wilde, maar de deur zat op slot.  Ik zei hem: Het is bezet: Friso zit erin. Mijn , behoorlijk koningsgezinde, vader kijkt mij aan: huh? Hij snapte ‘m even niet. Maar toen Friso fris gebadderd verscheen, sprong mijn vader nog nèt niet in de houding, oefff dat scheelde echt niet veel. Ik kreeg er een kleur van, maar Friso snapte het wel. Het was een automatisme voor iemand, als mijn vader, die in zijn werkzame leven overste  bij de Cavalarie was geweest; Iemand vh Koningshuis in de buurt?!……hup in de houding en salueren! dat zat er bij hem nou maar ingebakken . “Maar Nel: hij heeft niet bij ons gelogeerd, maar na met hem gegolfd te hebben op Golfclub de  Dommel, is hij idd mee naar huis gegaan,  s’avonds zijn we gaan eten in den Bosch in de Brasserie van Mijn lieve zus Manola en haar man Rico op de Parade. Er was van tevoren overlegd met de bodyguards, die hadden we ook “doodgewoon” aan de keukentafel, dat de pers er niet bij gehaald mocht worden. Zo gezegd zo gedaan. We zijn ergens achterin in een hoekje gaan zitten, Friso met de rug naar de andere gasten, zodat het zo goed zou moeten gaan. Het was een gezellige avond, totdat er ineens een  fotograaf met een dikke flits in het gezicht van Friso scheen.: Klik klik klik klik klik klik klik en weg was hij. Iemand had Friso dus toch herkend, en had het Brabants Dagblad getipt. De volgende dag stond het breed uitgemeten in de krant, wat totaal niet de bedoeling was, maar Friso was het wel gewend en uiteindelijk was het een hele goeie reclame voor  de toko van mijn familie!

Even later sprak ik met 1 vd zonen van Nel, en vroeg hem over Bernhard, waarop hij zei “daar staat mij wel iets van bij, dat hij is geweest”. Ik begin aan mezelf te twijfelen, Ik heb dat even gemist. Hebben mijn ouders denk ik vergeten te vertellen. Detail!

Nellie kon nog wel uren doorgaan met vertellen, maar het bruidspaar wordt opgehaald door de uitbater vh café, om ze mee te nemen naar de Koffietafel. Ooh wah lekker, heb ik zin “an”! Was echt heel lang geleden dat ik aan een echte Brabantse Koffietafel had gezeten. Ik viel ook hier weer met mijn neus in de boter! Wij gaan ook allemaal  zitten. Ik schuif aan bij 1 vd zonen met zijn vrouw. De schoondochter van Ad en Nel zat naast me en maakte  een snee roggebrood met katenspek voor me klaar en legde het op mijn bord! ” hier! Is lekker! Of wil je met zure zult?” Hahaha mijn lieve God….. Zure zult, dat is uit mijn vorig leven! Ik heb het afgeslagen, wist nog dat ik dat vroeger al niet zo lekker vond; Valt voor mij in de categorie bloedworst. “Er moet eigenlijk nog een brandewijntje met suiker bij, ober! 2 Brandewijn met suiker alsjeblieft”! Ik had haar niet verteld dat ik eigenlijk aan een dieet zit ivm mijn gezondheid; Ik eet nl. al een paar maanden geen vlees en geen dingen waar toegevoegde suikers in zitten.. het water loopt me tig keer op een dag in mijn mond, maar het is voor een heel serieus doel, dus ben ik verstandig. Ach op een heel leven, kan dit borreltje er wel bij dacht ik. Hoppa! Achterover! Ik heb lekker zitten peuzelen.

Heb genoten van een heerlijke liefdevolle middag! Het was voor mij weer zo klaar als een klontje, dat geluk niet zit in meer en meer en meer. Hier hoefde geen Bn’er ingevlogen te worden om het heel fijn met elkaar te hebben. Ad en Nel zijn een voorbeeld van mensen die altijd dicht bij zich zelf zijn gebleven. Dan is een mens gewoon op z’n mooist, en dat werd afgelopen zaterdag weer keihard bevestigd!

ps: hebben jullie ook altijd zo’n moeite met hoeveel dagen februari heeft? We gaan van 28 naar 1 mrt. Ik denk dan: ooh 1 mrt is nog ver weg. Maar ik kom elk jaar weer van een koude kermis thuis. Ik zou het zo langzamerhand moeten weten. Toch?