Het is uiteindelijk voor een goed doel, dus niet miemelen!

Vorige week vertelde ik dat ik deze week uitslag zou krijgen van mijn scan, nou om de spanning er in te houden, werd ik maandagochtend verrast met bloed in mijn urine; het is dat ik ooit gehoord had dat dat duidt op een blaasontsteking.
Ik was blij dat ik dat wist anders was ik enorm geschrokken.
Hup naar de huisarts en binnen een uur liep ik naar buiten met antibiotica; wel met de gedachte: weer een medicijn erbij wat goed is voor 1 ding, maar tegelijkertijd ook weer het één ander ‘kapot trapt’ in mijn lijf.

Tot hier was de week nog oké voor mij,
maarrrrr ik kreeg een paar dagen geleden te horen dat de scan er niet goed uitzag…….. hoezo niet? Ik voel me prima!
Mijn oncoloog vertelde me dat de al reeds bestaande uitzaaiïngen een soort van stabiel waren maar dat er nieuwe plekjes waren bijgekomen in mijn buikvlies en dat was geen goed nieuws.
Ik moet dus helaas stoppen met deze medicijnen.

Ik had deze uitslag totaal niet verwacht, dus kwam het behoorlijk rauw op mijn dak.
De ellende is dat ik al vanaf de zomer 2010 een borstkanker patiënt ben, en inmiddels al heel wat antihormoon medicijnen heb gehad om de boel stabiel te houden want beter word ik niet meer tenzij er ergens op de wereld iemand is die HET medicijn uitvindt  maar vandaag moet ik het nog doen met slechts de 2 laatste mogelijkheden.
Optie 1 is een andere chemopil die milder is dan chemo via infuus wat de 2de optie is.
De oncoloog zei dat ik ze eventueel in willekeurige volgorde zou kunnen hebben;
hij had  een lichte voorkeur voor chemo via infuus.
Hij heeft me een kleine week gegeven om er over na te denken wat wijsheid is.

Toen de arts het me voorlegde, dacht ik hup, we doen ‘lekker’ de pillen,
dat is niet zo’n agressieve behandeling en wordt mijn immuunsysteem minder hard aangevallen.
De arts vroeg of ik het fijn vond om nog een uitgebreidere uitleg te krijgen van zijn assistente; normaal heb ik daar niet zo’n behoefte aan als ik een nieuw medicijn krijg, want ik denk dan: geef me de brochure maar mee en ik lees thuis wel welke afschuwelijke bijwerkingen er nou weer op kunnen treden als je dat slikt;
Er staan in die bijsluiter de vreselijkste dingen die je er bij kan krijgen. maar aan bijwerkingen doe ik niet, dat zeg ik elke keer tegen mijn arts, als hij me vraagt of ik daar en daar last van heb.
Zeg ik altijd: ‘nee hoor daar wens ik niet aan mee te doen, basta!’
En tot nu toe heb ik dat allemaal aardig buitenshuis weten te houden, op de honderdduizend aften na die ik afgelopen juni in mijn mond had.
Maar de twijfel sloeg direct toe, toen ik even later, bij de assistente zat en zij ook een voorkeur had voor de zwaardere optie, met de reden: dat ik nu nog zo goed ben, dus dat ik ‘m fysiek in ieder geval aankan, en ik heb ‘m in 2013 ook al gehad en die sloeg goed aan.
Ja daar is ook wat voor te zeggen.
Als ik voor het infuus kies, wordt het de 3de keer pffffff, ga ik me weer rot voelen, komt er weer een pruik op mijn hoofd en nog veel meer ongemakken.
Het was heel lief van mijn arts dat hij zei: ‘als je erg veel moeite hebt met haarverlies, snap ik dat je voor de mildere versie gaat.
Vrouwen vinden dat het ergste van alles: haarverlies!
Ik vind het ook vreselijk maar ik neem in mijn beslissing  dit niet mee, zo ijdel ben ik niet en ik zou het nooit verkiezen boven een  efficiënter middel
Nu weet ik het dus even niet meer.

De afgelopen dagen zijn de radartjes in mijn hoofd enorm hard aan het werk gegaan,
en vloog ik in gedachte alle kanten op: van de milde versie naar, vooruit dan maar de zware; gewoon even doorzetten en dan zijn die 6 maanden ook weer voorbij, en kan ik er hopelijk weer een tijdje tegenaan.
Zooo lang dat die ene persoon, ergens op de wereld, op tijd HET middel heeft. HiHi!

Ik had al vrij snel in de gaten dat ik er echt niet uitkwam;
Mijn familie en een paar vrienden die ik het had voorgelegd, waren in eerste instantie voor de milde versie maar na het verhaal van de assistente veranderden ze van gedachte.
Maar ik was nog niet overtuigd genoeg dus had nog wat hulplijnen nodig;
Nou die heb ik aangeboord en wel in de vorm van kaarten trekken.
Ik snap dat sommigen van jullie denken: neeeee, dat is toch niet betrouwbaar!
Nou reken maar, dat het universum totaal objectief is en je vertelt wat te doen.
4 vriendinnen heb ik gevraagd of ze een kaart wilden trekken, pendelen, biosensor-check.
Ennn een paar vriendinnen met het Reiki diploma op zak hebben mij, weliswaar op afstand, Reiki  (energie) gestuurd om mij een goede keuze te laten maken.
Sommigen zullen mij voor gek verklaren dat ik me daar mee inlaat, maar ik heb al zo vaak meegemaakt dat als je een vraag hebt, je echt een antwoord terugkrijgt waar je iets mee kan.
Het mooie is dat bij alles uitkwam dat ik voor het infuus moest gaan.
Dat is toch bijzonder.
Uiteraard gebruik ik mijn eigen harsens ook, maar dit alles heeft me eigenlijk doen besluiten dat ik voor het grove geschut ga. Blèhhhhhh!
Het zal moeten.
Ik heb van huis uit geleerd, niet te zeuren maar mijn tanden op elkaar te zetten, schouders eronder en gaan met die banaan! Ik vind dit wel een mooi bruggetje naar het opvoeden van kinderen, had ik vorige week beloofd om over te schrijven.

Maar ik wilde eigenlijk zeggen dat ik deze keer niet aan mijn blog over opvoeden toekom
Ik ben van 1959, geboren in een tijdperk waar er nog echt streng werd opgevoed.
En als ik nu naar mijzelf kijk, heeft me die opvoeding niet slecht gedaan.
Er werd nergens over gemiemeld, dat werd gewoon het DNA ‘uitgemept’ hahaha.

Ik ben niet mishandeld hoor in mijn jeugd als ik het over meppen heb.
Je had te luisteren naar je ouders, en dat was lekker duidelijk.
Maar niet heus, want er werd niet echt naar jou als individu gekeken maar de 4 kids werden als éénheids worst grootgebracht:
We moesten lief zijn
voorkomend
behulpzaam
sportief
goed ons best op school doen, wat we alle 4 totaal niet deden, uiteindelijk wel allemaal een gymnasium of atheneum diploma op zak, maar dat was dankzij de bijles van 5 dagen in de week voor ons alle 4.
Tel uit je winst!
Het is natuurlijk niet goed om al je kids op dezelfde manier groot te brengen: de één houdt nou maar van rijst en de ander van aardappelen, maar ik snap ook dat dat vroeger niet kon met die grote gezinnen. De 3 R’s en dat was het!

Ik vind dat onze 2 dochters behoorlijk goed zijn opgevoed, en daar bedoel ik mee:
Het zijn fijne mensen met verantwoordelijksgevoel en gezonde ambitie maar die tegelijkertijd omkijken naar een ander die hulp nodig heeft.
Maar ik denk dat iedere ouder dat van zijn opvoeding en kids vindt.

Uiteindelijk heb ik , denk ik, the best of both worlds genomen:
een beetje van mijn ouders en een beetje van Alexander en mijzelf.
In ons huishouden, was alles aardig vrij en toch waren er wel degelijk regels voor onze kids; alleen belangrijke regels niet van: eet je bord leeg, trek een jas aan als je naar buiten gaat! Geen ijsje in de winter.
Natuurlijk moet een kind zijn of haar bord eigenlijk leegeten, en niet de snoeppot plunderen van tevoren en dan geen honger meer hebben maar het komt bij ons toch ook wel eens voor dat we niet zoveel honger hebben en iets laten staan.
Natuurlijk hoeft een kind zijn of haar jas niet aan, als ze dat niet willen: je moet ze duidelijk maken dat het erg koud is buiten en dat een jas dan misschien heel fijn is, maar als het kind dan nog weigert dan toch zonder jas!
Van alleen je jas niet aantrekken, krijg je geen griep.
En dan dat vreselijke kul verhaal van ouders die hun kids voor de gek houden met de tekst: ‘nee geen ijs in de winter, dat is te koud voor je buik’
Als ik dat in de supermarkt hoor, denk ik alleen maar: je zult zulke ouders hebben, wat sneu voor het kind.

Als kind liep je figuurlijk achter je vader en moeder aan en wee je gebeente als je uit de pas liep!
Wij deden het juist andersom: de kids voorop laten lopen, en wij erachteraan zodat je heel goed kon zien wat je kind deed en wat er in zo’n kind zat.
Wij hadden voor hen een virtuele omheining die de kids niet zagen maar wij wel, wat betekende dat ze best uit de pas mochten lopen, want daar krijg je creatievelingen van en ze kunnen al vroeg een heel eind zelf nadenken.
Maar gingen ze te ver uit de pas dan werd er gecorrigeerd.
Net was er een vriendin bij me, en die zei: ‘gaat het deze week over opvoeden, dat heb je vorige keer beloofd.’
‘Lijkt me zo leuk om te lezen.  ik heb nl wel eens gehoord dat je op blote voeten de kids van school hebt gehaald.’
Ik moest lachen, en zei me er niets van te herinneren maar het zou zo maar kunnen.

Heb ik toch meer weg van mijn moeder dan ik zelf in de gaten heb.
En dat is goed te weten, want dan kan ik ook deze chemokuur voor de komende 6 maanden met gemak aan, heb ik maar een greintje doorzettingsvermogen geërfd van mijn ouders, dan onderga ik dat met opgeheven ( kaal) hoofd!
Het is behoorlijk balen, maar het moet gewoon, het is uiteindelijk weer voor een goed doel dus niet miemelen!
Wordt vervolgd!

Ik wens iedereen weer een lieve week!
veel liefs! xxx