‘bol.com verkoopt ze hoor!’

Toen ik vorige week maandag naar Engeland vertrok,
was die zondag ervoor de Marathon van Rotterdam; een prachtige dag die voor de deelnemers een gouden randje zou krijgen na gefinished te zijn. Voor velen was dat het geval, maar via het nieuws heb je waarschijnlijk meegekregen dat er iemand, nadat hij gefinished was, is overleden. Een jongen van 28 jaar. Deze jongen kwam uit mijn dorp.
Wat een verdriet! Het gonsde diezelfde dag nog door het hele dorp.
Iedereen die je sprak, was er kapot van.
Ik heb er de hele week aan gedacht en velen met mij. Wat kun je doen? Niks.
Hier bestaat nog wel noaberschap:
het is een kleine, overwegend agrarische, gemeenschap van noabers ( buren). Iedere noaber heeft in het noaberschap een zogenaamde noaberplicht. Dit is de verplichting de andere noabers desgewenst met raad en daad bij te staan, aldus Wikipedia.
Zo mooi dat dat nog bestaat.
Toen mijn man in 2002 overleed, werd ook ik niet aan mijn lot overgelaten met mijn 2 meisjes van 9 en 12, dat was geen noaberschap , maar we zijn enorm gesteund en gedragen in die tijd, we moesten leren hinkelen want we waren geamputeerd. En dat is met alle steun uiteindelijk gelukt!

Afgelopen zondagavond was de condoleance;
ik wil graag vertellen hoe bijzonder sereen dit was;  het was een ellenlange rij van mensen die uren muis- en  muisstil waren….. niemand sprak, niemand keek op z’n telefoon en nergens een telefoon die (per ongeluk) afging. Het voelde als één, en dat met zoveel mensen ; zo’n lieve maar verdrietige saamhorigheid.
Ik was er enorm van onder de indruk.

Deze overgang vind ik moeilijk, om weer over te gaan tot de orde van de dag. Ik kan wat ik net geschreven heb, weglaten maar dat wil ik niet.

Afgelopen maandag had ik een afspraak bij mijn oncoloog,
om weer te bekijken of de bloedwaarden nog steeds goed waren. een uur van tevoren moest ik bloedprikken.
Ik ging daarna in het restaurant zitten, die zich midden in de centrale hal bevindt.
Hou zo van mensen kijken, dus dat uur was zo om. Wat lopen er een hoop zieke mensen rond! Ja duhhh!!! En terwijl  het zwikkie aan me voorbijtrok, benijdde ik de artsen niet.
Ik wachtte op mijn dochter.

Aangekomen bij de poli, bleek mijn arts voor op schema te lopen,
dus hoewel wij op tijd waren zat degene die eigenlijk na mij kwam al binnen.
Eenmaal in de spreekkamer krijg ik groen licht voor de volgende  kuur. Hij zei wel: ‘we gaan binnenkort weer een scan maken. In de week van 6 mei ( de stopweek) en dan 13 mei uitslag.’
‘Oepsss…..dan kan ik niet dokter, dan ben ik met vakantie.’ geen probleem zei hij, dan doen we er nog een stopweek achteraan, en is de scan in die week van 13 mei en dan 20 mei de uitslag.
Nou dat vond ik helemaal prima! heerlijk 2 weken niks!
Ineens zei ik tegen mijn dochter: ‘ooh maar dan kan ik 10 juni naar Zwitserland want dan heb ik weer een stopweek.’Nee zei hij, dat is een kuurweek.’ Nee zegt mijn dochter, dat klopt niet. ‘Ooh je hebt gelijk’ zegt hij. 10 juni is idd een stopweek. Mijn arts kun je nooit betrappen op rekenfoutjes, maar deze keer was hij even abuis. ‘Ik zei nou lag u zo lekker voor op schema, wij komen binnen en hoppaaaaa weg is de tijdwinst! Hij moest lachen, en zei het helemaal niet erg te vinden.

Ik ben verdorie net terug uit Engeland,
maart ben ik in Oostenrijk geweest, in mei hebben mijn kids me uitgenodigd om naar een All Inclusive Resort te gaan, en in augustus zijn we, zoals elk jaar heel lief uitgenodigd door mijn vrienden om naar Portugal te komen wat ook altijd heerlijk is. Die reis is al geboekt!
Ik zei laatst tegen mijn kids, dat ik waarschijnlijk snel doodga omdat ik allemaal van die lieve uitnodigingen krijg.
Eén van mijn dochters merkte op dat juni en juli nog leeg was, kijken of we daar nog iets op kunnen verzinnen…..ik had het nog niet gezegd of de telefoon gaat: ‘mijn Portugalvriendin’ aan de lijn….. ze wilde weten hoe het met me ging. Ik vertel over mijn fysieke toestand, en over het juni-juli grapje. ‘Nou zegt ze, daar bel ik ook over.’ Ze begint te lachen, ‘ik wilde je vragen of je 10 juni mee naar Ancona gaat, ik speel weer een Europees tournooi, ga je gezellig mee, kun je lekker rustig aan doen die dagen. Je komt weer allemaal oude bekenden tegen waar je vroeger tegen gespeeld hebt.
Maar, zei ze dan heb je weer net een kuur.’  Ik vroeg hoe laat ze vloog op de dag van mijn kuur: ‘21.00 uur.’ Ooh dat haal ik wel dacht ik, hahahaha! We moesten allebei enorm lachen.
Dit gesprek was op de avond voor het bezoek bij de arts; ik vond het zo lief dat ze me vroeg mee te gaan en had er ook enorm veel zin in. Ik zei dat ik de arts zou vragen of ik tegen die tijd enorm slecht zou zijn. Dat was een goed plan, maar mijn vriendin zei: ‘of je nou thuis op de bank ligt, of daar je bent er weer even uit.’ Yesss!
De arts vond het geen probleem. Nou ik helemaal blij! Vriendinlief zo bellen om het goede nieuws te vertellen.
Toen we elkaar de hand schudden vroeg hij, waar gaan jullie heen?
Ssst, naar Turkije, tegen niemand zeggen. ‘Doe Erdogan de groeten,’ zei hij droog met een big smile!
Dat beloofden we!
Op naar de chemoafdeling! Ik word hartelijk ontvangen en helaas in een kamer van 3 gestopt. We zitten goed en wel, komt de gastvrouw zeggen dat ik naar een andere kamer moet, ooh jeee zouden de mensen die in diezelfde kamer waren geklaagd hebben?
We worden naar een kamer alleen gebracht. Yesss! Top! In mijn dossier staat: mevrouw wil graag een kamer alleen. Soms kunnen ze er aan voldoen! Heerlijk!

Ben deze week naar de film The White Crow geweest in het Filmhuis;
over het leven van balletdanser Rudolf Nureyev. Wat een prachtige film! een dikke aanrader! Hij gedroeg zich al vroeg als een diva,  als ik aan Vitaly, de Russische neef van mijn man denk, herken ik dat gedrag.
Toen ik de film uitkwam, hoorde ik een keurige man van in de 70, die zat te wachten in de bar tot zijn film begon in een andere zaal , praten tegen een vrouw die ook net uit de Nureyev film kwam. ‘Welke film heb je gezien?’  ‘de film over het leven van de Russische balletdanser Nureyev,’ zegt de vrouw. ‘En was die leuk?’ , vroeg de man.
Gast!!! Leuk????? Wat denk je zelf? Dat we ons 2 uur lang kapot hebben gelachen; André van Duin was er niets bij. Hoe onbenullig kun je zijn?!
Mwah mwah, ongeschikt! Computer says NOOOOO!

Ben deze week ook nog even op de Sallandsche Golfclub geweest; mijn Portugal/ Anconavriendin speelde er competitie.
Heb ’s middags wat holes meegelopen. Inmiddels op de 18de hole beland, verzamelen zich meer leden van beide teams, die inmiddels allemaal uitgespeeld waren.  Op 1 team na, die op de green van 18 nog serieus bezig was.
Ondertussen staan we een beetje hard/zachtjes te praten met elkaar,vergeten totaal die laatste ‘pot’ op de green omdat we we plots op een onderwerp kwamen wat totaal niet op een golfclub thuis hoort en ook zeker niet bij mij hoort; de dildo! Ja echt waar, je leest het goed! Deze zag ik niet aankomen.
Ik vertel je alles, dus dit ook, wel met het schaamrood op de kaken hoor!
Eigenlijk weet ik niet eens hoe je het schrijft, zo preuts ben ik. Iemand zegt tegen mij: ‘waarom heb jij niet zo’n ding?’ Ik zeg: ‘doe normaal!’
‘Bol.com verkoopt ze hoor. Wacht, ik zal je de link doorsturen want als je er eentje wil, moet je de Satisfyer Pro2 Next Generation hebben.’We schieten met z’n allen keihard in de lach, en voordat ik het wist had ik de link op mijn telefoon. Wat doe ik: ik klik op de link, en in no time sta ik te kijken naar een speeltje 3.0 van slechts 44,95!
Ik hoor de enthousiasteling ook nog anderen die link doorsturen. Al proestend verlaten we de baan en gaan aan de borrel. Heb mijn kids verteld van het onderwerp van de week, terwijl we met z’n drietjes op video whatt’s app zaten; hun ogen vielen er nog net niet uit; vonden het geen soort van conversatie voor ons. Ik heb ze gezegd dat ik geen ambities had er eentje aan te schaffen! En dat ik ‘m ook niet voor mijn 60ste verjaardag wilde hebben.
Nog niet misschien!

Het was weer een lieve week!
Tot volgende week vrijdag!
veel liefs, xxx
ps: mocht iemand ‘m willen hebben….. wel ff de reviews lezen hè!