En weer slecht nieuws

Ik hoopte dat ik deze keer wel iets positiefs te horen, maar helaas.……
Moest afgelopen week weer naar de neurologe voor de uitslag van de MRI.
Was gespannen, maar ik dacht eigenlijk dat er niet heel veel aan de hand kon zijn.
Nou…..deze uitslag zag ik niet aankomen:
De arts begint te vertellen dat het helemaal niet goed is, ze houdt even stil vervolgens vertelt ze dat er uitzaaiingen door het hele hoofd zitten; ik kijk haar aan en heb niet het gevoel dat ze het over mijn MRI heeft.
Ze zegt ik was ook enorm verbaasd, dacht dat er alleen iets in de kleine hersenen zou zitten maar dit had ik niet verwacht, omdat u nog zo goed bent.
We zitten er wat verloren bij en ondertussen aan het proberen de slechte boodschap te laten landen.

Veel meer nieuws had de arts niet, dus we stonden op.…..’Ooh ik ben nog vergeten te zeggen dat u vanaf nu geen auto meer mag rijden ivm mogelijke epileptische aanvallen en/of uitval van ledematen.
Nee dat meent u niet! Shoot, ben ik net zo blij met mijn automaatje moet ik met taxi’s in welke vorm dan ook. Het mag echt niet meer herhaalt ze op zachte toon.

Na dit gesprek werden we ook nog verwacht bij mij eigen oncoloog; hij had tegen de neurologe gezegd dat zij ons door moest sturen, want hij wilde even kijken hoe het met ons ging na zo’n uitslag.
Ook hij keek heel bezorgd, en sprak die bezorgdheid ook uit.
Het was een fijn gevoel dat we even bij hem waren.

Ondertussen ben ik ook al bij de radioloog geweest om te bespreken of er überhaupt nog een mogelijkheid is voor bestraling.
Voordat hij begon met praten heb ik hem verteld dat ik de scan absoluut niet wil zien omdat ik het dan niet meer van mijn netvlies krijg, ook geen prognoses wil horen.
Hij zou er rekening mee houden.
Nou en dat heeft hij keurig gedaan; hij begon te zeggen dat ik als een geluk bij een ongeluk er nog zo goed bij zat.
Hij vertelde dat bestralen bijwerkingen met zich mee brengen oa: haarverlies ( niet weer hè), vermoeidheid en misselijkheid. Niet fijn dus.
Hij heeft er van alles over uitgelegd, ik hoefde nu nog niet te beslissen wel of niet bestralen.
Hij zei dat ik daar eens rustig over na moet denken, en dat we begin van het jaar weer bij elkaar komen.
Oke.
Voor nu even rust, tot in het nieuwe jaar: even niet naar het ziekenhuis is wel heel fijn!
Tenzij er voor die tijd iets gebeurt waarvoor ik aan de bel moet trekken.

De huisarts is ook nog langs geweest, wij kennen elkaar nog niet zo goed want ik doe al jaren zaken met het Deventer ziekenhuis, en deze huisarts heeft de praktijk overgenomen van de huisarts die ik had vanaf 1989, dat wij hier in Bathmen kwamen wonen. Leuke vent! Daar kan ik wel mee door één deur!

Deze week heb ik volgens mij niks gedaan buiten de ziekenhuisbezoeken om.
Ondanks dat ik niemand verteld heb van de slechte uitslagen, druppelen de what’s appjes  binnen met geschrokken berichten, komen mensen spontaan aan met eten, vruchten, bloemen en cadeautjes maar die leg ik onder de boom, en moet ik gewoon geduld hebben tot de 25ste.
Het is weer zo ongelofelijk lief allemaal.
Vorige week een december kalender kraslot gekregen, wie weet ben ik eind december wel een gelukkige winnaar van een paar doekoe’s.
Mij wordt veel gevraagd wat ze voor me kunnen doen.
Ik zeg steeds dat dat niet hoeft, maar vanmorgen dacht ik: als iemand het me weer vraagt , zal ik antwoorden dat ik het heel fijn zou vinden als er gedoneerd wordt aan Stichting KIEK TANJA ! http://www.stichtingkiektanja.nl.
Deze stichting is vorig jaar opgericht door mijn dochters en vriendinnen.
Ze hebben gezien dat ziek zijn duur is; vitamines, gezond eten, therapieën  enz.
Ik ben er echt heel blij mee! Elke maand krijg ik wat van de Stichting, heul fijn! Vind het ook fantastisch hoeveel lieve mensen er al gedoneerd hebben. Dank jullie wel!!!
Het is wel een beetje brutaal om het zo plompverloren te schrijven, maar het is echt iets waar je me mee helpt en ik heel blij van word.

Ben er op het moment rustig onder, maar soms flitst er ellende door mijn hoofd, met de gedachte wat ik allemaal zou moeten regelen. Brrrrr rare gedachte grrrrr!
Ik belde net met een vriendin van mijn moeder, bijna 80, toen ik het slechte nieuws vertelde reageerde ze met een hele harde kreet: KUT!
Ooh zegt ze dit heb ik nog nooit gezegd! Hahahahaha, ik wist niet wat ik hoorde.
Ze meende het ook echt! We moesten er enorm om lachen; het vloog ook zo haar mond uit.
Zo lief hoe veel lieve berichtjes ik krijg: De wereld kan jou niet missen, je bent een inspiratiebron voor me, dat iemand kanker krijgt is niet fijn maar het mag Tanja niet zijn!
Ik word heel verlegen van die lieve woorden.

Deze week is het een korte blog, ik heb niks anders gedaan dan naar het ziekenhuis geklept. Had eigenlijk deze week ook nog een afspraak voor een echo voor mijn hartkleppen en daarna een afspraak bij de cardioloog, want er is een ruisje ontdekt op één van de kleppen.  maar ik heb dat toch maar even afgezegd,
want een ruisje schijnen heel veel mensen te hebben, en het heeft geen prioriteit.
Dus: Nu effe niet!
Ik moet appjes nog beantwoorden, maar het zijn er veel. Waarschijnlijk morgen, ik moet nu opschieten, even iets anders aan gaan doen, want in een joggingbroek kan ik niet op pad. Wat ga ik doen? Ik ga met een vriendin mee naar een avond geflamencoriseerde kerstliedjes zingen uit Jerez.
Ben heel benieuwd wat dat is. kijken of Féliz Navidad er ook bij zit.

Het was geen hele lieve week; deels!
Ik wens jullie hele gezellige kerstdagen, en laat je niet gek maken door alle romantische commercials op tv; gewoon samenzijn met lekker eten en drinken, maar overdrijf het niet want :
INHOUD IS ALTIJD BELANGRIJKER DAN VORM! Nooit meer vergeten!
Tot volgende week vrijdag!
liefs xxx